Dag 35 en dag 36: woensdag 27 en donderdag 28 april 2011: Puerto San Miguel.

Woensdag voor mij was- en strijkdag. Ja het moet ook gebeuren en Roger ging Walter even helpen met zijn boot. Met de was in onze nek hebben we nog wat nagebabbeld en de Gentenaar die hier ook een boot heeft sloot bij ons aan. Hij wil graag naar Brazilië en zoekt bemanning om de oversteek te wagen. Je kan je altijd melden als je zin hebt. Wij tekenen alleen voor “gezien”.
-Donderdag was het koud en bewolkt. Je ziet wij worden er ook niet van gespaard. Dan maar boodschappen doen en Walter ging met ons mee. Eerst naar Los Christianos – het strand was leeg - want Roger had nog wat producten nodig voor de boot, maar ze waren juist verkocht! Een koffie gaan drinken bij een Belgische bakker met een lekkere amandelcroissant, naar de Macro geweest en zo via Las Gallettas voor fruit, groenten en een vodafone stick om op internet te geraken, maar door het slechte weer kon er geen connectie gemaakt worden en zou het morgen lukken. Oef, mañana!!! Dan richting appartement van Didine terug naar de haven, waar de zon toch weeral van de partij was. Palm-Mar bezochten we ook in het naar huis rijden. Een mooie, rijkere residentie, waar vooral Engelsen hun buitenverblijf hebben en waar momenteel weinig mensen verblijven.
’s Middags ben ik dan gaan schilderen met zicht op de haven, een aangename plaats, waar ik zo veel ik wil mijn creativiteit kan uitproberen en de zon was er ook weer.

Mijn schildersplaatsje in Tenerife. Wat wil ik nu nog meer!!!

Een namiddag foto van de rode berg en het zwarte strand vanuit de haven San Miguel. 's Morgens regen en enkele uren nadien is het weer mooi weer.

Palm-Mar niets te zien, waarom zou ik dan niet in het midden van de straat mogen liggen. Opzij gaan? Neen hoor, rij maar langs mij, plaats genoeg.

Een stukje van de grot van Hermano Pedro, een bekend bedevaartoord.

Dag 34: dinsdag 26 april 2011: Puerto San Miguel – Candelaria – Radazul

Candelaria is een oud vissersdorp op ongeveer 15 kilometer van de hoofdstad Santa Cruz. Deze plaats is in de laatste jaren enorm gegroeid en is inmiddels een forensenplaats voor mensen die in de stad Santa Cruz werken. De belangrijkste trekpleister van dit dorp is "La Virgen de Candelaria" patroonheilige van de Canarische Eilanden, die wordt vereerd in de baseliek van onze Lieve Vrouwe van Candelaria.-Het beeld van de Maagd van Candelaria, patroonheilige van de Canarische Eilanden, is een bedevaartsoord voor de katholieken op de Canarische Eilanden. Naast de basiliek ligt het klooster van de Dominicaanse religieuze orde.-Afgezien van het beeld is het interieur van de basiliek bezienswaardig vanwege de muurschilderingen. Ook bekend zijn de sculpturen van de negen koningen Gaunches van Tenerife, gelegen in de Plaza de la Patrona de Canarias naast de basiliek. -De tempel werd door paus Benedictus XVI als een Minor basiliek op 24 januari 2011 genoemd en officieel aangekondigd op 2 februari van dit jaar, dat samenviel met het feest van de Candelaria. Candelaria is de moeite om eens rond te lopen en gelukkig nu niet te druk. ’s Zondags zijn hier de winkels allemaal open en is het enorm druk. - We bezochten ook de vrij nieuwe goed bewaakte haven: La Galera, waar we zo maar niet binnengeraakte zonder ons eerst aangemeld te hebben aan de kapitainerie. Misschien wel eens interessant om binnen te varen in een van de volgende weken.
-Radazul stond ook op ons programma, enkele km verder, want de Antidote geraakt niet uit het water voor onderhoud in onze haven. De nieuwe lift (kraan) werd met veel enthousiasme afgeleverd, maar moet nog gemonteerd worden en daar zien we geen vooruitgang in. Het enige voorspelbare aan de Spanjaarden is hun onvoorspelbaarheid. Tijd is volkomen onbelangrijk voor hen omdat het een begrenzing van hun vrijheid is en betekent dat er minder plezier kan gemaakt worden. Het is belangrijk het woord ‘mañana’ te onthouden en te begrijpen. Het betekent “morgen of overmorgen’, ‘overovermorgen’, volgende week, ‘over 2 weken’, ‘volgende maand’, ‘volgend jaar’? Je begrijpt waarom we op zoek gingen naar een andere haven met reeds een werkende lift en dat zagen we in Radazul. We legden de nodige contacten en zullen 99% de Antidote daar laten liften. De prijs valt mee en als we een week op voorhand telefoneren kan alles geregeld worden. -Via de grot van Hermano Pedro in El Medano reden we terug naar de boot. Elk jaar is er een Pelgrimstocht van Vilaflor naar de grot en een week later van de grot naar Vilaflor: een zware toch van ongeveer 4,50 uren.

Op de Plaza de la Patrona Canaria: een enorm plein voor de Basilica de Candelaria zie je 9 bronzen beelden die de legendarische Gauncheleiders, de
'Menceyes' voorstellen.

De basilica van Candelaria bekend voor de zwarte Madonna.

Radazul de haven waar we de boot eind mei zullen liften voor het onderwater onderhoud. Appartementen en hotels lijken hier wel tegen de rotsen geplakt.

Dag 33: maandag 25 april 2011: Puerto San Miguel – Vilaflor.

De feestelijkheden herdenking van de geboorte van Broeder Hermano Pedro de Bethencourt, stichter in Guatemala van de orde van Betlemitas in 1653 en eerste heilige op de Canarische
eilanden werd vandaag in Vilaflor gevierd. Op tentoonstellingen en officiële manifestaties
wordt verwezen naar de verbroedering van Vilaflor met Antigua, de stad in Guatemala waar Hermano Pedro meestal verbleef om zijn missionariswerk gestalte te geven. De herdenking
heeft voornamelijk een religieus en cultureel karakter maar toch wordt voldoende ruimte voorzien voor meer ludieke activiteiten als volkssporten, muziek, zang en dans.
We reden er naar toe, maar er was weinig beweging in het stadje. In een plaatselijk mannencafé vroegen we waar de feestelijkheden plaatsvonden, maar ze wisten van niets. We dronken er een koffie en de cafébaas goot er een borrel sterke drank in want het was een koude dag, moesten van zijn zelfgebrouwde (niet te drinken) wijn drinken (hummm lekker)want we moesten nog erg klimmen om de kapel te bereiken. Hier zou ik wel wat Spaans bijleren, want ze kenden geen enkel woord Engels: wel plezant.Rond 13 uur keerden we na een verkleumende wandeling in het mooie stadje met zijn smalle klimmende straten, bloemen, groentetuintjes en kleine druivenplantages terug naar de boot via Granadilla de Abona en San Isidro - waar ik eens terug naartoe wil - want alles was gesloten tot 17 uur. Hun sluitingsuur ben ik nog altijd niet gewoon.

Een stukje Vilaflor met in de verte de kapel van Hermano Pedro.

Een scultuur naar mijn hart in Vilaflor.

Een straatje in Vilaflor. Door het miezerige weer zijn de kleuren erg zwak.

Een straatje in Vilaflor. Door het miezerige weer zijn de kleuren erg zwak.

Het interieur van het kerkje Hermano Pedro in Vilaflor.

In Granadilla is niet veel te zien, maar hier zat ik wel met mijn handen in mijn haar, want hoe moet ik hier nu rijden? De logica van de Tenerifanen kan ik niet vatten. Dit is geen alleenstaand feit.

Dag 29 tot/met dag 32: van donderdag 21 april tot/met zondag ( Pasen) 24april 2011: Puerto San Miguel

Vandaag donderdag sluiten de winkels rond 14 uur en vrijdag is hier alles dicht. We wilden nog wat voorraad inslaan, maar het was overal zo druk dat we het na verschillende pogingen maar gehouden hebben op het hoogstnodige. In de Paasweek wordt er niet veel gewerkt. Dat zie je duidelijk in de haven. Veel volk op de boten en ook veel wandelaars, maar werken???
Walter en Didine kwamen goedendag zeggen, altijd gezellig, want maandag vertrek Didine weer naar België met de kinderen en kleinkinderen. Het Paasverlof is dan weer voorbij.
Zondag: Pasen. De klokken zijn niet zichtbaar met de bewolking: dus geen eieren. Waar is de zon? Ik hoor jullie al roepen: “in België”. We zitten hier met onze jogging aan en kunnen hem goed verdragen. Het enige wat de kapitein kan opwarmen is Luik – Bastanaken – Luik en hallo…. Gilbert won.

Dag 25 tot/met dag 28: van zondag 17 april tot/met woensdag 20 april 2011: Puerto San Miguel

Aangezien we nog altijd in Puerto San Miguel zijn is er weinig te vertellen. Het zomerse weer in België overtreft het weer hier bij ons. Koud is het niet, maar zoals we van de plaatselijke bevolking horen zijn het toch niet de temperaturen die ze deze periode verwachten. Aan de kust is er wel altijd zon, dus hier in de haven ook, maar in de verte richting El Teide hangen er steeds dreigende wolken en zondag reden we naar het dorpje San Miguel een 10 km landinwaarts en de straten stonden blank. Buiten een begrafenis was er niets te zien en dat op een zondag. Nochtans is San Miguel een heel mooi verzorgd dorpje met prachtige bloemen en een kasteel waar shows gegeven worden. De show begint wanneer de ridders te paard beginnen te vechten voor de prinses. Tijdens het mooie spektakel kunt u genieten van een typisch middeleeuws menu dat u geserveerd wordt met voldoende wijn. Je komt binnen door over de hangbrug te stappen. Daar word je verwelkomd door de graaf en de gravin. Je kan daarna plaats nemen op 1 van de talrijke zitjes in de binnenarena. Roger klopte aan de poort, maar graaf noch gravin waren thuis.
In het visrestaurant bij Mary is het altijd lekker en Diane en Pierre hadden ook zin om samen iets te eten. Een lekkere verse dorade met groenten en frietjes, na een vissoep, een van hun specialiteiten, werd dinsdag onze verwendag.
Woensdag reden we naar Los Christianos: bezochten de stad en de winkelwandelstraten om zo af te zakken naar de boulevard een het strand om op een terras te genieten van de drukte, want hier lijkt het altijd vakantie.

Het kasteel in San Miguel. Niemand thuis, dat maar eens kijken langs de achterkant.

Dit is ook Tenerife een 10 km uit de kust. Wel vrienden: waar is de zon?

Dag 21 tot/met dag 24: van woensdag 13 april tot/met zaterdag 16 april 2011: Puerto San Miguel

Wat is het stil nu ons bezoek weg is. We hebben het samen fijn gehad en denken er met een goed gevoel aan terug. Ondertussen gaat alles weer zijn normale gangetje.

Roger werkt aan de boot zoals je ziet. Neemt regelmatig wel wat rust om van het mooie Tenerife te genieten en dan rijden we wat rond om onvergetelijke plekjes op te zoeken anders blijft de kapiteinsvrouw niet tevreden.

Walter kwam met de kleinzoon goedendag zeggen. Didine kan nog niet goed gaan na haar voetoperatie, maar ze hebben nu bezoek en we zien hen wel nadien.

Met Diane en Pierre hebben we regelmatig contact, gaan soms samen eten en genieten dan van elkaars gezelschap.

Dag 20: dinsdag 12 april 2011: Puerto San Miguel.

Om 3u30 alarmeerde alles wat kon alarmeren en om 4 uur zat ons bezoek gepakt en gezakt in de auto richting luchthaven. Van Roger hadden ze al afscheid genomen en op de luchthaven 'Reina Sofia' kreeg ik de laatste hartelijke knuffel. Om 6 uur steeg het vliegtuig op terwijl Roger en ik al terug onder de lakens lagen.

Dag 19: maandag 11 april 2011: Puerto San Miguel – Las Galletas De laatste dag en we zijn nog geen barraquito gaan drinken bij Soraya aan de Costa del Silencio. De mannen bleven rond de haven hangen en gingen met de bijboot wat spelevaren terwijl wij richting Las Galletas reden, maar eerst een barraquito dronken. Hmmm heerlijk!!!In Las Galletas winkel in winkel uit zoals dat gaat met 3 dames maar de tijd vloog en we keerden terug naar de haven, flansten vlug een maaltijd in mekaar en dan werd de kleur nog even vastgelegd want morgen om 6 uur stijgt het vliegtuig op richting België en is ons bezoek weg.

Eindelijk 'de Barraquito' bij Soraya. Ja, ik vind hem daar het lekkerst.

Als je mag kiezen tussen het zwarte strand en het ponton om je kleur vast te leggen is de keuze vlug gemaakt zoals je ziet.

Het strand van Las galletas met de haven op de achtergrond.

Dag 18: zondag 10 april 2011: Puerto San Miguel – Los Christianos. De zwarte markt in Los Christianos is de grootste zwarte markt van het eiland en mag dus zeker niet ongezien voorbijgaan. De buren vonden het de moeite en kochten wat souvenirs her en der. Afbieden mag, maar helpt niet altijd. Het was er zoals gewoonlijk enorm druk. Zin om terug te keren naar de haven hadden we nog niet en we slenterden langs de winkels en het kunstmatig aangelegde strand. Aten een klein hapje, want ‘s avonds werden we getrakteerd door onze gasten in een lekker visrestaurant aan de haven.

De buren trakteerden ons op een etentje in een visrestaurant kort bij de haven. Alles is nog in voorbereiding. Het heeft ons lekker gesmaakt en we willen niemand laten watertanden.

Rusten op het muurtje van de promenade van Los Christianos met de overzetboot op de achtergrond.

Op het kunstmatige aangelegde witte strand van Los Christianos kan je een ligstoel huren en de zon uitdagen. Niets voor mij, wel voor vele anderen.

Een stukje zwart lavastrand waar de dames gingen zonnen. Waar zijn ze nu Jè?

Dag 17: zaterdag 9 april 2011: Puerto San Miguel – Los Abrigos. De meisjes gingen naar het (zwarte lava) strandje naast de haven terwijl ik nog vlug boodschappen deed. Nadien improviseerden we een lekkere maaltijd aan boord, wandelden langs de zee naar het dichtstbijzijnde stadje Los Abrigos tot het avondmaal zich aankondigde en ieder zijn kajuit opzocht .

De inwendige mens heeft ook wat nodig en we zullen er dan eens vlug aan beginnen, want Louis zorgt al voor de drank.

Uitgeteld!!!

De ruwe kust van Los Abrigos met de rode berg op de achtergrond aan de luchthaven.

Dag 16: vrijdag 8 april 2011: Puerto San Miguel – El Teide. Roger bleef bij de Antidote en wij trokken er opuit richting El Teide. Om 10 uur zaten we al in de auto en het zou een vermoeiende maar onvergetelijke trip worden. El Teide of Pico del Teide is de grootste vulkaan van het eiland. Met zijn 3718 meter boven het zeeniveau en 7000 meter boven de zeebodem is het de hoogste berg van Spanje. Deze vulkaan wordt als 'slapend' beschouwd, hoewel de laatste eruptie zich voordeed in 1909. Andere grote erupties van de Teide deden zich voor in 1704-1706 en 1798. Nieuwe erupties worden verwacht, waaronder erupties met gevaarlijke pyroclastische strome. Deze stromen bestaan uit vloeibare lava, (giftig) gas, rotsen en as. De hitte is ondraaglijk in deze wolken of stromen: 850 graden Celsius. De vulkanische wolken kunnen snelheden bereiken van 725 km per uur. Hun grootte kan variëren van slechts enkele kubieke meters tot enkele honderden kubieke meters. Een zo´n gloedwolk kan een complete stad verwoesten.De vulkaan en het omringende gebied meet 18900 ha en wordt het Parque Nacional del Teide genoemd. Sinds 2007 is dit gebied opgenomen in de werelderfgoedlijst van de UNESCO. Via La Laguna volgden we de aanwijzingen P.N. El Teide en als eerste beklommen we - met de auto - de “Corona Forestal” waar we enkele malen door de bewolking reden. De aangename reuk van dennen en eucalyptus bracht ons al in de stemming. Steeds klimmend stopten we om van de enorme besneeuwde Pico del Teide met daarnaast een sneeuwwit donzen wolkendek te genieten. Verschillende kleurenlagen langs de wegen boden zich aan en we stopten om onze magen te vullen terwijl we zowel de Pico als de kleurenpracht van de verschillende lavastromingen in ons geheugen door te laten dringen. Tijd om verder te rijden en de Izañasterrenwacht kwam in zicht, maar we lieten het links liggen. Een ander woest landschap bood zich aan. Geen bomen meer alleen lage beplanting tussen lage steenmassa’s tot we een beetje verscholen het “Centro de Visitantes”, het bezoekerscentrum vonden. Hier vind je het ontstaan van de Teide; Men ziet er uniek beeldmateriaal van de laatste uitbarsting. Een droge keel moet ook eens gesmeerd worden en verderop bood zich die mogelijkheid aan. Las Cañadas (zandplateaus) zijn ontstaan doordat oude kraters zijn ingestort. In dit stoffige dorre gebied kunnen maar enkele planten leven.Via de Montaña Rajada (2509m) en de Montaña Blanca (2760m) stopten we aan de kabelbaan. Er ligt nog sneeuw op de top van de Teide en in de winter zorgen sneeuw en gure winden soms voor afgesloten wegen. Hier en daar zagen we nog sneeuw langs de weg. Tijdens de zomermaanden loopt in dit dorre landschap het temperatuur op tot boven de 40 graden Celcius.De beklimming van de vulkaan El Tiede kan of te voet of met de kabelbaan. Louis en Jè waagden het er op. In slechts 8 minuten brengt de kabelbaan je tot op 200m van de top. Nadien kan je te voet verder, maar daar dien je toestemming voor te vragen en dit kan nu via internet. Ze vonden het indrukwekkend maar zeer koud.Vlak bij de Parador verheffen zich een aantal vreemd gevormde rotsen nl. “Los Roques de Garcia” en “La Catedral”. Llano de Ucana is een boomloze vlakte: rotsen die blauwgroen glinsteren omdat ze koper bevatten. Ter hoogte van de “Pino Gordo; een pijnboom van meer dan 40m. hoog stopten we voor de laatste maal om naar het hoogst gelegen dorp van de Canarische Eilanden nl. Vilaflor te kijken. Onze ‘brains’ waren zwaar op de proef gesteld en via Granadilla en San Miguel reden we rustig via goed onderhouden kronkelwegen terug naar de haven, waar de kapitein met de bubbels stond te wachten.

Een panoramische foto van Las Cañadas(de zandplateaus) ontstaan doordat oude kraters zijn ingestort.

Rond een hoogte van ongeveer 2000m het dorpje Puerto de la Cruz en de zee in de verte. Daar blijft je even van genieten.

Als je goed kijkt zie je Jè en Louis in de Teleférico del Teide klaar om naar de top te vertrekken. Het was koud maar adembenemend mooi.

De diepte en de wijdsheid kan ik niet weergeven, maar elk vergezicht is adembenemend en soms moet je vlug zijn om een foto te nemen want de wolken kunnen spelbrekers zijn.

De afzetting van kleurrijke aslagen waar je wilt of niet even moet stoppen om die pracht tot je door te laten dringen en nooit meer te vergeten. Wat is de natuur toch mooi.

Hier staan we dan met El Teide op de achtergrond. Louis,Rina,Monique,Jè en ik.

De wolken bedekken de Vallei van de Orotava. In een mum van tijd kan het wolkendek verschuiven.

Los Roques de Garcia vlak bij de Parador verheffen zich een aantal vreemd gevomde rotsen.

Vilaflor: 1400m boven de zeespiegel - het hoogst gelegen dorp van de Canarische Eilanden.

Dag 15: donderdag 7 april 2011: Puerto San Miguel – zeilen.

Weinig wind en een helder blauwe lucht nodigde ons uit op een zeiltrip. Om 10 uur werden de trossen losgegooid nadat ieder een plaatstje gevonden had klaar met camera en fototoestel in de aanslag. De skyline werd op film en foto vastgelegd, maar zo’n 5 mijl uit de kust werden we verrast door...en dat mag je wel zeggen want zo dikwijls gebeurd dat niet op slechts enkele mijlen uit de kust - door een school dolfijnen. Geloof het of niet, wel honderd spelende dolfijnen rond de boot, vooraan, bak- en stuurboord, onderdoor enz. - gedurende niet minder dan een kwartier lieten ze ons genieten van hun kunsten. We hoorden ze ademen en blazen. We wisten niet waar eerst kijken. Een ongekende ervaring die door ons allen ieder op zijn manier vastgelegd werd via film en fototoestel. Ik heb ze al dikwijls gezien en toch blijft het telkens weer een unieke ervaring.
Voldaan keerden we rond 13 uur terug naar de haven, aten een broodje en vertrokken langs de kust via de gele berg te voet naar Las Galletas waar we na anderhalf uur ons aan de eerste de beste bar op een verfrissing trakteerden. Voeten en schoenen waren getest en hadden geleden, maar we overleefden het… wel wat gehavend!!! Bij “Mary” een Spaans restaurant aten we een overheerlijke paella die we wel verdiend hadden. De optie was te voet bij laag water via de onderkant van de gele berg terug te keren naar de boot – een zeer mooie aan te bevelen wandeling – maar de vermoeidheid sloeg toe. Sommige voeten en schoenen kwamen in opstand en met een bushalte voor het restaurant werd er niet langer getwijfeld. Op minimum van tijd dook ieder in zijn kajuit en hoorden we hier en daar zacht geronk.

Waar is de kapitein of moeten we hier alles alleen doen?

Dolfijnen "spotten". Niet te geloven en zo dicht bij de kust. Onvergetelijk al is het de zoveelste keer. Ze weten je altijd te boeien.

De gele berg en dan zijn we bijna ter bestemming. Waar is de bar???

Op de achtergrond de rode berg. Zijn we halfweg???

De afsluiter van de dag bij "Mary" met een overheerlijke paella wordt de vermoeiheid even vergeten, maar slaat terug toe na een barraquito en namen we de bus richting haven.

Dag 14: woensdag 6 april 2011: Puerto San Miguel – Santa Cruz.

De dag begon bewolkt en wat kun je dan beter doen dan winkelen en zo reden we naar Santa Cruz. De mannen met de bus en wij met de auto, want 6 personen in een Micrake dat mag niet. Rond 13 uur sluiten bijna alle winkels, we aten een hapje en gingen de stad wat verkennen. We daalden af naar Plaza de España: het drukste plein van de hoofdstad en vormt het centrale punt waar alle wegen samen komen. In het midden van het plein vind je het Monument a los Caídos, ontworpen door Enrique César Zaldiva, ter herinnering aan de slachtoffers van de Spaanse Burgeroorlog van 1936 t/m 1939. -Via talrijke historische gebouwen, de bibliotheek, het gemeentehuis enz. slenterden we door het Parque Gracia Sanabria, een van de mooiste plekjes van de hoofdstad, vernoemd naar een oude burgemeester van Santa Cruz. Wanneer je op zoek bent naar verkoeling, dan is dit park een geschikte plek en de Skipper zette zich rustig op een bank – wij hadden het park al bezocht - terwijl Rina, Louis, Jè, Monique en ik genoten van de prachtige exotische bloemen, planten en bomen. De laatste jaren is het park gemoderniseerd met een aantal beelden en een fontein. Dan naar de Ramblas de Santa Cruz, waar we in een kleine bar aan de toog van een verfrissing genoten en onze benen wat rust gaven. Stilaan werd het tijd om de auto op te zoeken en via “El Barrio Duggi” daalden we af naar “El Barrio Cuatro Torres” de Puente de Galcerán passerend: een van de bruggen over “De Geul Santos” betekent “heiligen”. Het is een archeologische site, waar men verschillende Guache mummies vond. De moeite om langs daar af te dalen. Niemand had zin om nog te koken maar we hadden wel honger en een Chinees-Thais restaurant was een optie.

Vanop deze 2 bruggen is de grote Geul Santos de moeite om even bij stil te staan. De eerste foto is de Puente General Serrador en de volgende is de Puente de Galcerán.

Wat zit hier achter??? Jè en Louis willen iets van de kapitein, maar wat???

Even een foto op Plaza de España het centrale punt waar alle wegen samen komen waar je hier niets van ziet. De fotograaf laat de drukte achter haar rug.

Op het Plaza de Principe werd honger en dorst gelest nadat Rina en Monique zich hebben laten inpalmen door Desigual en we onze wederhelft hebben terug gevonden.

Parque Garcia Sanabria te Santa Cruz met zijn exotische bloemen, planten en bomen.

Dag 13: dinsdag 5 april 2011: Puerto San Miguel.

Na gisteren alles voorbereid te hebben voor ons bezoek van de buren heb ik ze even verrast aan de luchthaven. Om 15u43 landde het vliegtuig en zouden ze een taxi nemen, maar ik was van de partij. Blij mekaar te zien, maar vooral voor het mooie weer, reden we naar de haven San Miquel, waar Roger met de cava wachtte. Een bubbelontvangst mocht niet uitblijven. Dan een beetje organiseren wie waar zou slapen, eten en dan onder de lakens, want iedereen was moe.