Dag 64 t/m dag 66: donderdag 26 mei t/m zaterdag 28mei 2011: Santa Cruz.
We trokken er op uit. Het is altijd zeer druk in de stad en na 3 dagen hadden we heel wat afgelopen. Geen auto meer, alles werd te voet gedaan. Gelukkig ligt de haven kort bij Plaza Español, het oriëntatiepunt. De stad geeft je geen bevangen gevoel. Straten met restaurants en bars omringen het winkelcentrum. De prijzen van goederen zijn over het algemeen laag.
En tussen de 2€ en 2€60 kan je genieten van een barraquito en een biertje: heerlijk!!! De prijzen in de restaurants zijn ook lager dan in België. Verder heeft de stad groene parken en een aantal goed verzorgde pleinen waar je even kunt uitrusten op de goed verzorgde banken. In het centrum bevinden zich een kleine 10 musea waaronder het archeologisch museum, het antropologisch en het museum voor fijne kunsten. Ik kon me wel uitleven, maar Roger houdt bv. meer van het militaire museum nog net in de oude stad gelegen, niet ver van de haven. In de stad is het militaire hoofdkwartier van de Canarische Eilanden gevestigd. Een aantal opvallende gebouwen en hoge zendmasten op de bergen rond de stad getuigen daarvan.We gingen ook het auditorium: ‘het congresgebouw’, een bezoekje brengen. Het is zo overheersend dat je er niet voorbij kan. Er was een evenement van de civiele bescherming en het leger. De moeite om eens rond te lopen. Er is echter hoegenaamd geen inwoner, dienst- of hulpverlener, verkoper of ober die een andere taal spreekt dan het lokale Spaans. Hoe moet je hier gered worden. De mannen van de ‘rescue’ kenden zelfs geen Engels. En dit gegeven zal er nog geruime tijd voor zorgen dat het toerisme zich maar moeizaam zal ontwikkelen in de hoofdstad terwijl het aantal aan- en afvarende cruiseschepen de laatste jaren echter toeneemt. Wakker worden Canariërs.
zaterdag 28 mei 2011
De kapitein ontleedt het stadsplan nauwgezet om de belangrijkste bezienswaardigheden van Santa Cruz in kaart te brengen. 
"La recova S/c de Tenerife: Mercado de Nuestra Señora de Afrika" waar je alles wat voeding: fruit, groenten, vis, vlees enz. kan krijgen. Elke morgen is hier een gezellige drukte waar we graag naar toekomen.
Vroeger: "La Lucha" ( de strijd) fabrica de Tabacos. Nu winkels en appartementen: een majestueus gebouw.
De moderne bibliotheek in Santa Cruz, waar veel studenten in groep komen studeren. Het is er muisstil. Je voelt de hersens werken en dat voor een Spanjaard.
Plaza de España een goed oriëntatiepunt voor wie de stad wilt verkennen. Er staat een reusachtig monument: "De los Caídos" (de gevallene), met bronzen figuren door Enrique César Zadivar gemaakt ter herdenking van de slachtoffers van de Spaanse Burgeroorlog (1936-1939).
"La recova S/c de Tenerife: Mercado de Nuestra Señora de Afrika" waar je alles wat voeding: fruit, groenten, vis, vlees enz. kan krijgen. Elke morgen is hier een gezellige drukte waar we graag naar toekomen.
Vroeger: "La Lucha" ( de strijd) fabrica de Tabacos. Nu winkels en appartementen: een majestueus gebouw.
De moderne bibliotheek in Santa Cruz, waar veel studenten in groep komen studeren. Het is er muisstil. Je voelt de hersens werken en dat voor een Spanjaard.
Plaza de España een goed oriëntatiepunt voor wie de stad wilt verkennen. Er staat een reusachtig monument: "De los Caídos" (de gevallene), met bronzen figuren door Enrique César Zadivar gemaakt ter herdenking van de slachtoffers van de Spaanse Burgeroorlog (1936-1939).
Dag 63: woensdag 25 mei 2011: van Puerto Radazul naar Santa Cruz: 28°27’,990N-16°14’,667W
Om 9u30 gooiden we de trossen los richting Santa Cruz: de hoofdstad van Tenerife. Geen wind, geen golven, betrokken: dus motoren. Gelukkig was het slechts 6,5 mijl varen.Het tweede ponton werd ons toegewezen en zodra we aangelegd waren en de nodige formaliteiten vervuld, trokken we de stad in waar we naast het gerechtsgebouw een fantastisch restaurant ontdekten. Tasca La Rebótica – Casa Señorial Canaria del Año 1702 – naast een enorme boom – El Arbol de la Bella Sombra – gesitueerd in de tuinen op het ‘Plaza San Francisco. In de haven was en is het zeer stil. Er zijn nog verschillende plaatsen vrij. Twee jaar geleden kwamen we hier voor informatie, maar er is nog niets veranderd. De mooie gebouwen staan, buiten het havenkantoor en het sanitair, nog altijd leeg.
Om 9u30 gooiden we de trossen los richting Santa Cruz: de hoofdstad van Tenerife. Geen wind, geen golven, betrokken: dus motoren. Gelukkig was het slechts 6,5 mijl varen.Het tweede ponton werd ons toegewezen en zodra we aangelegd waren en de nodige formaliteiten vervuld, trokken we de stad in waar we naast het gerechtsgebouw een fantastisch restaurant ontdekten. Tasca La Rebótica – Casa Señorial Canaria del Año 1702 – naast een enorme boom – El Arbol de la Bella Sombra – gesitueerd in de tuinen op het ‘Plaza San Francisco. In de haven was en is het zeer stil. Er zijn nog verschillende plaatsen vrij. Twee jaar geleden kwamen we hier voor informatie, maar er is nog niets veranderd. De mooie gebouwen staan, buiten het havenkantoor en het sanitair, nog altijd leeg.
Dag 62: dinsdag 24 mei 2011: Puerto Radazul.
Terwijl Roger de fenders onderhanden nam, zorgde ik voor de was met mijn Marokkaans wasmachine, waar eenieder in verwondering blijft bij staan, omdat het zo goed werkt. Een ganse week zon maar vandaag was ‘Murphy’ op pad. Bewolkt en dreigende regenbuien vanuit de bergen. Ja we zijn in het noorden van Tenerife en daar heb je meer wolken. Het heeft tot ’s avonds geduurd eer mijn was min of meer droog was en geloof het of niet, op een boot is dat geen sinecure. Maar het werk moest geklaard want morgen zeilen we verder.
Terwijl Roger de fenders onderhanden nam, zorgde ik voor de was met mijn Marokkaans wasmachine, waar eenieder in verwondering blijft bij staan, omdat het zo goed werkt. Een ganse week zon maar vandaag was ‘Murphy’ op pad. Bewolkt en dreigende regenbuien vanuit de bergen. Ja we zijn in het noorden van Tenerife en daar heb je meer wolken. Het heeft tot ’s avonds geduurd eer mijn was min of meer droog was en geloof het of niet, op een boot is dat geen sinecure. Maar het werk moest geklaard want morgen zeilen we verder.
Dag 61: maandag 23 mei 2011: Puerto Radazul.
Vanmorgen werd de Antidote op een deskundige manier terug in het water gezet en kregen we een plaats aan het havenkantoor. Woensdag zouden we naar Santa Cruz zeilen om daar dan te wachten op de goede windrichting naar Graciosa.Ze hanteren hier niet te begrijpen normen in de haven qua liggeld. Ligt de boot in het water: dan betaal je per nacht. Sta je op het droge: dan betaal je per dag. Gevolg dat je voor een stuk dubbel betaald. Je boot is 10,28 m. maar je betaalt voor 12 m want ze wijzen je een plaats aan voor een boot van 12 m. ondanks dat er nog plaatsen genoeg zijn voor boten van 10 m. Vraag je naar de logica dan zeggen ze: “dat is ons systeem hier”. De Spaanse logica ontglipt ons weer. Walter had ons al verwittigd dat hij er na jaren hier te wonen de logica van de Tenerifanen niet te snappen is. -Rita, een Belgische dame had onze boot gezien en kwam ons groeten. Zij woont al 30 jaar in Radazul en heeft een winkel ‘Twinkle’ aan de haven waar je de mooiste patchworken en dergelijke kan vinden. Ze nodigde me uit om eens te komen kijken en inderdaad, daar durf ik mijn patchwerkjes niet naast leggen. Ze geeft ook lessen in patchwork, een echte specialiste en wat een diversiteit in creativiteit. Zeker de moeite om eens op haar blog te kijken: www.twinklepatchwork.blogspot.com
Vanmorgen werd de Antidote op een deskundige manier terug in het water gezet en kregen we een plaats aan het havenkantoor. Woensdag zouden we naar Santa Cruz zeilen om daar dan te wachten op de goede windrichting naar Graciosa.Ze hanteren hier niet te begrijpen normen in de haven qua liggeld. Ligt de boot in het water: dan betaal je per nacht. Sta je op het droge: dan betaal je per dag. Gevolg dat je voor een stuk dubbel betaald. Je boot is 10,28 m. maar je betaalt voor 12 m want ze wijzen je een plaats aan voor een boot van 12 m. ondanks dat er nog plaatsen genoeg zijn voor boten van 10 m. Vraag je naar de logica dan zeggen ze: “dat is ons systeem hier”. De Spaanse logica ontglipt ons weer. Walter had ons al verwittigd dat hij er na jaren hier te wonen de logica van de Tenerifanen niet te snappen is. -Rita, een Belgische dame had onze boot gezien en kwam ons groeten. Zij woont al 30 jaar in Radazul en heeft een winkel ‘Twinkle’ aan de haven waar je de mooiste patchworken en dergelijke kan vinden. Ze nodigde me uit om eens te komen kijken en inderdaad, daar durf ik mijn patchwerkjes niet naast leggen. Ze geeft ook lessen in patchwork, een echte specialiste en wat een diversiteit in creativiteit. Zeker de moeite om eens op haar blog te kijken: www.twinklepatchwork.blogspot.com
zondag 22 mei 2011
Dag 57 t/m dag 60: donderdag 19 mei t/m zondag 22 mei 2011: Puerto Radazul.
Met veel liefde werd de boot afgespoten, nog wat bijgeschuurd en opgeblonken. Het zinkstuk aan de schroef was half opgevreten en werd vervangen. Als laatste de antifouling. Een stinkende bedoening en giftig. Met de bus pendelde ik naar Santa Cruz – via Añaza en op de terugweg via Tabaiba Alto, Radazul Alto, Radfazul Bajo en zo eindelijk naar de haven - om nog wat materiaal te halen zodat de kapitein niet technisch werkloos zou worden. Ondertussen had ik de ganse omgeving gezien.
Ik beende tevens naar Radazul Medio Alto om wat te winkelen. ½ Uur serieus bergop en 10min. bergaf want de gebouwen zijn hier tegen de hoge bergranden geplakt. In Radazul zou ik niet willen wonen. ’t Is altijd serieus klimmen voor je een winkel vindt. In de haven zijn uitsluitend restaurants en één winkeltje van patchwork van een Belgische dame die hier al 30 jaar woont.Zondag, toen de kapitein de laatste hand gelegd had aan de boot en zijn parade paardje blonk gingen we op restaurant. De drukte en het getater kwam ons al tegen. In de restaurants werd er druk gediscussieerd over de verkiezingen. Ja de Spanjaarden konden vandaag hun stem uitbrengen. Gaat het hier ook zo lang duren eer er een regering is zoals in België? We zijn benieuwd.
Naast de haven is een mooi aangelegd strand tot aan de rotsen. Aan de andere kant van de rots ligt het dorpje Tabaiba Bajo alleen van hieruit te bereiken via trappen en een goed aangelegd voetpad geplakt tegen de rotswanden. We waagden het erop en genoten van het vergezicht.
Met veel liefde werd de boot afgespoten, nog wat bijgeschuurd en opgeblonken. Het zinkstuk aan de schroef was half opgevreten en werd vervangen. Als laatste de antifouling. Een stinkende bedoening en giftig. Met de bus pendelde ik naar Santa Cruz – via Añaza en op de terugweg via Tabaiba Alto, Radazul Alto, Radfazul Bajo en zo eindelijk naar de haven - om nog wat materiaal te halen zodat de kapitein niet technisch werkloos zou worden. Ondertussen had ik de ganse omgeving gezien.
Ik beende tevens naar Radazul Medio Alto om wat te winkelen. ½ Uur serieus bergop en 10min. bergaf want de gebouwen zijn hier tegen de hoge bergranden geplakt. In Radazul zou ik niet willen wonen. ’t Is altijd serieus klimmen voor je een winkel vindt. In de haven zijn uitsluitend restaurants en één winkeltje van patchwork van een Belgische dame die hier al 30 jaar woont.Zondag, toen de kapitein de laatste hand gelegd had aan de boot en zijn parade paardje blonk gingen we op restaurant. De drukte en het getater kwam ons al tegen. In de restaurants werd er druk gediscussieerd over de verkiezingen. Ja de Spanjaarden konden vandaag hun stem uitbrengen. Gaat het hier ook zo lang duren eer er een regering is zoals in België? We zijn benieuwd.
Naast de haven is een mooi aangelegd strand tot aan de rotsen. Aan de andere kant van de rots ligt het dorpje Tabaiba Bajo alleen van hieruit te bereiken via trappen en een goed aangelegd voetpad geplakt tegen de rotswanden. We waagden het erop en genoten van het vergezicht.
Aan het werk: dit is nu antifouling aanbrengen om de boot te beschermen tegen aangroei, zodat we door het water glijden. 
Tijdens mijn boodschappen in Santa Cruz ontdekte ik een mooie muzikale gevel.
Ziezo de antifouling zit erop en het bovenwaterschip blinkt. Klaar om terug in het water gezet te worden.
Dag 57: donderdag 19 mei en 2011: Puerto Radazul.
De Antidote werd vandaag gelift. Om de schroef zuiver te krijgen had de ‘marinero’ een speciaal product. Dit was wel nodig want schelpen, pokken en kokerwormen hadden zich serieus vastgehecht. Voor de rest zag het onderwaterschip er betrekkelijk goed uit en na een hoge drukbehandeling werd de Antidote naar haar plaatsje gereden en kon de kapitein zijn werkzaamheden beginnen na alles eerst grondig geïnspecteerd te hebben. Nu leven we enkele dagen op de uil en klimmen via een ladder de boot in. De overheersende noordenwind rukt aan de boot en doet hem trillen op zijn stoel. De Antidote werd zeer goed vastgezet doch het trekken en rukken van de noordenwind geeft niet zo’n aangenaam gevoel als je op één hoog zit. De kapitein lijkt er gerust in. Gelukkig neemt de bf ’s nachts iets af in sterkte.
De Antidote werd vandaag gelift. Om de schroef zuiver te krijgen had de ‘marinero’ een speciaal product. Dit was wel nodig want schelpen, pokken en kokerwormen hadden zich serieus vastgehecht. Voor de rest zag het onderwaterschip er betrekkelijk goed uit en na een hoge drukbehandeling werd de Antidote naar haar plaatsje gereden en kon de kapitein zijn werkzaamheden beginnen na alles eerst grondig geïnspecteerd te hebben. Nu leven we enkele dagen op de uil en klimmen via een ladder de boot in. De overheersende noordenwind rukt aan de boot en doet hem trillen op zijn stoel. De Antidote werd zeer goed vastgezet doch het trekken en rukken van de noordenwind geeft niet zo’n aangenaam gevoel als je op één hoog zit. De kapitein lijkt er gerust in. Gelukkig neemt de bf ’s nachts iets af in sterkte.
Vanop het terraswoensdag 18 mei 2011
Dag 56: woensdag 18 mei en 2011: Puerto San Miguel –Radazul: 28°24’,051N – 16°19’,3372W.
Om 9 uur vertrokken we richting Radazul met een zeer zwakke NNO wind tot een 5 mijl voor onze nieuwe haven de wind wegviel. Enkele dolfijnen en een schildpad kwamen ons groeten, maar van spelen rond de boot was geen sprake. De vislijn werd uitgezet zonder resultaat. We zeilden bijgestaan door de motor omdat er onvoldoende wind was, maar de zon was van de partij. Geen enkele zeil- of andere boot kruiste ons pad. We waren eenzame zeilers op een diepblauwe zee met in de verte het langzaam voorbij schrijdende landschap, maar de rust die hier van uitgaat is niet te beschrijven. Na 31,7 mijl om 15u. vaarden we de haven binnen. Morgen wordt de boot gelift en beginnen de onderwater werkzaamheden.
Om 9 uur vertrokken we richting Radazul met een zeer zwakke NNO wind tot een 5 mijl voor onze nieuwe haven de wind wegviel. Enkele dolfijnen en een schildpad kwamen ons groeten, maar van spelen rond de boot was geen sprake. De vislijn werd uitgezet zonder resultaat. We zeilden bijgestaan door de motor omdat er onvoldoende wind was, maar de zon was van de partij. Geen enkele zeil- of andere boot kruiste ons pad. We waren eenzame zeilers op een diepblauwe zee met in de verte het langzaam voorbij schrijdende landschap, maar de rust die hier van uitgaat is niet te beschrijven. Na 31,7 mijl om 15u. vaarden we de haven binnen. Morgen wordt de boot gelift en beginnen de onderwater werkzaamheden.
Dag 54 & dag 55: maandag 16 mei en dinsdag 17 mei 2011: Puerto San Miguel.
Woensdag vertrekken we nu eindelijk naar Radazul, de haven waar we de boot gaan liften op het droge voor de onderwater werkzaamheden. Het is zeer mooi weer en we crosten van de ene winkel naar de andere. We dachten voorraad genoeg te hebben, maar in laatste instantie is de drank serieus geslonken: dorst, dorst en nog eens dorst. Kennen jullie dat? Nog wat brood, vlees, sinaasappelen, bananen enz. Bij Diane en Pierre goedendag gaan zeggen, nog wat barraquito’s gaan drinken: hmmmm! Het stopte niet. Och ja ook nog de jerrycans met gasolie vullen voor de boot: bah…. stinkt met dat warme weer. De havenmeester van ons vertrek op de hoogte gesteld en afscheid genomen van Inneke en Martin: 2 solo zeilers van ons ponton. Voor volgende winter krijgen we dezelfde ligplaats: dus dat is ook weeral geregeld.
We dachten op tijd in bed te liggen, maar niets is minder waar. 20 Uur hier is 21 uur in België en dan denk je tijd genoeg te hebben, maar daar vergissen we ons nog mee. Als we het nieuws van 19 uur willen zien moeten we al om 18 uur voor de TV zitten: niet evident. Stress, stress.: soms.
Woensdag vertrekken we nu eindelijk naar Radazul, de haven waar we de boot gaan liften op het droge voor de onderwater werkzaamheden. Het is zeer mooi weer en we crosten van de ene winkel naar de andere. We dachten voorraad genoeg te hebben, maar in laatste instantie is de drank serieus geslonken: dorst, dorst en nog eens dorst. Kennen jullie dat? Nog wat brood, vlees, sinaasappelen, bananen enz. Bij Diane en Pierre goedendag gaan zeggen, nog wat barraquito’s gaan drinken: hmmmm! Het stopte niet. Och ja ook nog de jerrycans met gasolie vullen voor de boot: bah…. stinkt met dat warme weer. De havenmeester van ons vertrek op de hoogte gesteld en afscheid genomen van Inneke en Martin: 2 solo zeilers van ons ponton. Voor volgende winter krijgen we dezelfde ligplaats: dus dat is ook weeral geregeld.
We dachten op tijd in bed te liggen, maar niets is minder waar. 20 Uur hier is 21 uur in België en dan denk je tijd genoeg te hebben, maar daar vergissen we ons nog mee. Als we het nieuws van 19 uur willen zien moeten we al om 18 uur voor de TV zitten: niet evident. Stress, stress.: soms.
zondag 15 mei 2011
Dag 53: zondag 15 mei 2011: Puerto San Miguel - Granadilla.
Gisteren namen we afscheid van Walter tot….. Hij gaat zijn zoon in Spanje bezoeken. Aangezien het vandaag de feestdag van ‘San Isidro Labrador’ is - de patroonheilige van de landbouw - en we in de TNT lazen dat het op verschillende plaatsen gevierd werd bv. in Granadilla reden we daar naartoe. We deden navraag, maar het enige wat we daar zagen, was dat er een misviering was en dat de kerk met overvloedige bloemen versierd stampvol zat en op het kerkplein andere dorpelingen op ‘ze zondags’ zoals wij dat zeggen, mooi uitgedost aan ’t socialiseren waren. We hebben gewacht en gewacht, maar de paster wist van geen ophouden. De stadskern en het omliggend rustiek gebied zijn de ideale wandelplaats om even tot rust te komen, ver van de beklemmende drukte van de overvolle zuiderse badplaatsen. Het is een pittoresk stadje, met kronkelende straatjes, waar het oude stadsgedeelte met het nieuwe flirt zonder de authentieke en originele kenmerken te verliezen. Men verbouwt er verschillende soorten groenten, fruit, aardappelen, granen en ook druiven, wat trouwens lekkere kwaliteitswijnen oplevert volgens de Tenerifanen, maar ons kunnen er niet mee bekoren. We zijn dan maar verder gereden richting Villaflor, waar ik aan de mooie villaflorbloemen mijn hart verloren heb en ik me een mooie ruiker plukte.Het was snikheet en onze magen begonnen te grommen. In ‘El Cordero’ (Het Lam) in Guargacho: een restaurant waar de vloer uit gravel bestaat hebben we lekker gegeten en zo was de dag weeral voorbij.
Gisteren namen we afscheid van Walter tot….. Hij gaat zijn zoon in Spanje bezoeken. Aangezien het vandaag de feestdag van ‘San Isidro Labrador’ is - de patroonheilige van de landbouw - en we in de TNT lazen dat het op verschillende plaatsen gevierd werd bv. in Granadilla reden we daar naartoe. We deden navraag, maar het enige wat we daar zagen, was dat er een misviering was en dat de kerk met overvloedige bloemen versierd stampvol zat en op het kerkplein andere dorpelingen op ‘ze zondags’ zoals wij dat zeggen, mooi uitgedost aan ’t socialiseren waren. We hebben gewacht en gewacht, maar de paster wist van geen ophouden. De stadskern en het omliggend rustiek gebied zijn de ideale wandelplaats om even tot rust te komen, ver van de beklemmende drukte van de overvolle zuiderse badplaatsen. Het is een pittoresk stadje, met kronkelende straatjes, waar het oude stadsgedeelte met het nieuwe flirt zonder de authentieke en originele kenmerken te verliezen. Men verbouwt er verschillende soorten groenten, fruit, aardappelen, granen en ook druiven, wat trouwens lekkere kwaliteitswijnen oplevert volgens de Tenerifanen, maar ons kunnen er niet mee bekoren. We zijn dan maar verder gereden richting Villaflor, waar ik aan de mooie villaflorbloemen mijn hart verloren heb en ik me een mooie ruiker plukte.Het was snikheet en onze magen begonnen te grommen. In ‘El Cordero’ (Het Lam) in Guargacho: een restaurant waar de vloer uit gravel bestaat hebben we lekker gegeten en zo was de dag weeral voorbij.
Vilaflorbloemenpracht, maar op de foto komen ze niet echt tot hun recht. 
Het Plaza aan de Iglesia te Granadilla, waar de dorpelingen zich graag op zondag verzamelen om op de hoogte te blijven van de gebeurtenissen van de voorbij week.
Calle de la Iglesia in Granadilla onder het goedkeurend oog van de kapitein.
Heb je honger en kan je dat allemaal verorberen? Een koteletje in het restaurant 'El Cordero'. Help, help!!!
Het Plaza aan de Iglesia te Granadilla, waar de dorpelingen zich graag op zondag verzamelen om op de hoogte te blijven van de gebeurtenissen van de voorbij week.
Calle de la Iglesia in Granadilla onder het goedkeurend oog van de kapitein.
Heb je honger en kan je dat allemaal verorberen? Een koteletje in het restaurant 'El Cordero'. Help, help!!!
Dag 48 t/m dag 52: dinsdag 10 mei t/m zaterdag 14 mei 2011: Puerto San Miguel.
Blauwe hemel, geen wolkje rond ‘El Teide’ wat heiig, dus dan is het warm. Zou het eindelijk gelukt zijn? Kalima is in het land. Voor mij dan ook weer te warm. De wind zit WZW en zorgt voor hoge golven die op de rotsen beuken. Ne mens is nooit content hé. De dagen wisselen zich af, precies in een versnelt tempo. Onze tijd wordt hier kort. 19 mei zouden we graag vertrekken richting Radazul. Boodschappen om de voorraad aan te vullen, informeren wat hier een optrekje kost, nog wat rondrijden om te genieten van de opbloeiende natuur nu de warmte is toegenomen en je elke dag weer andere mooie bloemen ontdekt vullen onze dagen. Ik begin nerveus te worden. Drie optrekjes zijn we gaan bekijken en de prijzen vielen mee. Niet dat we echt van plan zijn iets te kopen, want daar heb je euro’s voor nodig, maar je weet nooit. De crisis laat zich hier ook voelen. Er staat enorm veel te koop, dus gaan we nog maar eens verder kijken. Een plezante bezigheid en Diane en Pierre toonden ons nog meer in de omgeving. -Carlo, Hilde, Neleke en Viviane: vrienden van Diest zijn in Los Christianos op verlof en kwamen ons bezoeken in de haven. Weer een gezellige dag.
-Maar op vrijdag 13 mei gebeurde iets weerzinwekkends in Los Christianos,nl. Een 60-jarige vrouw die in Tenerife onthoofd werd, vluchtte vlak voor haar dood een kantoor binnen omdat ze zich bedreigd voelde.Volgens de politie in Tenerife vroeg een doodsbange Jennifer Mills-Westley om hulp in een kantoor in de drukke vakantieplaats Los Cristianos omdat ze achtervolgd werd. Toen ze dacht dat de kust weer veilig was, verliet ze het kantoor. De Britse vrouw werd echter nog steeds achtervolgd tot in een supermarkt waar ze werd onthoofd door de 28-jarige Deyan Valentinov Deyanov, een dakloze Bulgaar met een geschiedenis van psychische problemen. Deyanov stak haar 14 keer in de nek met een keukenmes. Na de gruweldaad liep de man de winkel uit met het hoofd van zijn slachtoffer in zijn handen. Enkele minuten later werd hij overmeesterd door een veiligheidsagent. Volgens de politie was er geen relatie tussen de dader en het slachtoffer. Het moet je maar overkomen.
Blauwe hemel, geen wolkje rond ‘El Teide’ wat heiig, dus dan is het warm. Zou het eindelijk gelukt zijn? Kalima is in het land. Voor mij dan ook weer te warm. De wind zit WZW en zorgt voor hoge golven die op de rotsen beuken. Ne mens is nooit content hé. De dagen wisselen zich af, precies in een versnelt tempo. Onze tijd wordt hier kort. 19 mei zouden we graag vertrekken richting Radazul. Boodschappen om de voorraad aan te vullen, informeren wat hier een optrekje kost, nog wat rondrijden om te genieten van de opbloeiende natuur nu de warmte is toegenomen en je elke dag weer andere mooie bloemen ontdekt vullen onze dagen. Ik begin nerveus te worden. Drie optrekjes zijn we gaan bekijken en de prijzen vielen mee. Niet dat we echt van plan zijn iets te kopen, want daar heb je euro’s voor nodig, maar je weet nooit. De crisis laat zich hier ook voelen. Er staat enorm veel te koop, dus gaan we nog maar eens verder kijken. Een plezante bezigheid en Diane en Pierre toonden ons nog meer in de omgeving. -Carlo, Hilde, Neleke en Viviane: vrienden van Diest zijn in Los Christianos op verlof en kwamen ons bezoeken in de haven. Weer een gezellige dag.
-Maar op vrijdag 13 mei gebeurde iets weerzinwekkends in Los Christianos,nl. Een 60-jarige vrouw die in Tenerife onthoofd werd, vluchtte vlak voor haar dood een kantoor binnen omdat ze zich bedreigd voelde.Volgens de politie in Tenerife vroeg een doodsbange Jennifer Mills-Westley om hulp in een kantoor in de drukke vakantieplaats Los Cristianos omdat ze achtervolgd werd. Toen ze dacht dat de kust weer veilig was, verliet ze het kantoor. De Britse vrouw werd echter nog steeds achtervolgd tot in een supermarkt waar ze werd onthoofd door de 28-jarige Deyan Valentinov Deyanov, een dakloze Bulgaar met een geschiedenis van psychische problemen. Deyanov stak haar 14 keer in de nek met een keukenmes. Na de gruweldaad liep de man de winkel uit met het hoofd van zijn slachtoffer in zijn handen. Enkele minuten later werd hij overmeesterd door een veiligheidsagent. Volgens de politie was er geen relatie tussen de dader en het slachtoffer. Het moet je maar overkomen.
WZW wind speelt met de golven aan de ingang van de haven en probeert de boten in de haven wakker te schudden.
De aanstormende golven breken op de rotsen met brullende geluiden en houden me in haar macht, maar scherpt mijn creativiteit aan.
Een foto bij valavond van het zwarte strandje aan onze haven met de rode berg op de achtergrond. Met zulke branding is het onmogelijk te zwemmen.
dinsdag 10 mei 2011
Dag 47: maandag 9 mei 2011: Puerto San Miguel -Anagagebergte
Aangezien Roger en Walter nog onderdelen voor de boot nodig hadden; reden we naar Santa Cruz. Het was mooi weer: stralende zon en weg wolken, zelfs niet rond ‘El Teide’. Walter wist een mooi uitzicht ten noorden van Santa Cruz richting Anagagebergte wat hij ons wou laten zien, doch het was zo mooi en variërend dat we verder en verder reden nadat we eerst onze grommende magen in een restaurantje tot rust brachten. Het Anagagebergte gelegen in het noordoosten van Tenerife is bekend om zijn ruwe schilderachtige, vulkanische formaties en dank zij een koel en vochtig klimaat weelderig groen. Via goed onderhouden kronkelige wegen klommen en daalden we langs de steile rotswanden. Via San Andrés, nu een badplaats, vroeger een vissersdorp met zijn smalle schaduwrijke straatjes, tevens nog bekend voor zijn visrestaurantjes reden we richting Igueste de San Andrés waar je van op een klif kan genieten van een schitterend vergezicht over de oceaan met links in de diepte het ‘zwarte natuurlijke strand’ en rechts ‘Playa de las Teresitas’: een 2 km lang kunstmatig aangelegd wit zandstrand afkomstig uit de Sahara afgezet met palmbomen wat een exotisch tintje geeft en zeer geliefd is bij de inwoners van Santa Cruz. Via de Barranco de las Hubertas - waar aan weerszijden geïsoleerde boerderijen liggen in de schaduw van de palmbomen en waar men terrasgewijs gewassen verbouwd – naar Taganana reden, een mooi bergdorpje waar je kan genieten van de rust en het authentieke Canarische karakter. Taganana betekent in de Guanchen taal: “Land uit de Rotsen”. De Roque de Taborno, ligt net boven het dorpje op 1024 meter. Iets verder word je overdonderd door het mooie uitzicht van de ‘Roque de las Bodegas’ met ‘La Playa de San Roque’ waar we minuten van het mooie landschap genoten, maar beneden aankomend was alles nog indrukwekkender. De oceaan was gevaarlijk wild, het strand leeg door de gevaarlijke branding. De zee beukte op de rotsen, duwde het water met een gevaarlijke kracht in de rotsholten om stuivend terug naar buiten te vliegen met een immense donderende kracht. Een gangpad op de rots nodigde ons uit, maakte alles nog spannender en menigeen werd nat als je niet oppaste. Via verschillende ‘Miradors’ reden we verder richting La Laguna hopende op een benzinestation, want de tank helde naar rood en op ons ganse parkoer was er van tanken geen sprake. Walter zou duwen als het bergaf was en Roger kreeg de helling toebedeeld: een eerlijke verdeling??? Gelukkig was het niet nodig. Via het ‘Las Mercedes plateau’ zagen we La Laguna en Santa Cruz in de verte en dook het eerste benzinestation op en werd ons autootje van het nodige voorzien en kon onze dag niet meer stuk. -Het woekerende groen in deze landstreek verzacht de harde indruk een beetje, maar je kunt duidelijk zien dat deze regio een van de oudste van het eiland is als je het geologisch bekijkt. Toch is van de eens vloeiende lavastromen door de tijd heen niets meer te zien Alleen het basaltgesteente werd achtergelaten, de rest hebben wind en regen in loop van de tijd uitgehold en planten en bloemen duwen zich een weg door de rotsen.Ongeveer 2.000 mensen wonen nog in het Anagagebergte. Velen kozen om te leven in de steden, omdat hier veel meer te verdienen valt. Degenen die nog leven in dit surrealistische landschap verdienen hun brood op een aantal zeer kleine, terrasvormige velden. Hier en daar zie je enkele koeien en geiten. Niet allen willen hun bescheiden bezittingen opgeven.De UNESCO heeft deze mooie landstreek in februari 2009 tot het eerste biosfeerreservaat van Tenerife uitgeroepen, om het behoud te verzekeren en te bewaren voor de toekomst
Aangezien Roger en Walter nog onderdelen voor de boot nodig hadden; reden we naar Santa Cruz. Het was mooi weer: stralende zon en weg wolken, zelfs niet rond ‘El Teide’. Walter wist een mooi uitzicht ten noorden van Santa Cruz richting Anagagebergte wat hij ons wou laten zien, doch het was zo mooi en variërend dat we verder en verder reden nadat we eerst onze grommende magen in een restaurantje tot rust brachten. Het Anagagebergte gelegen in het noordoosten van Tenerife is bekend om zijn ruwe schilderachtige, vulkanische formaties en dank zij een koel en vochtig klimaat weelderig groen. Via goed onderhouden kronkelige wegen klommen en daalden we langs de steile rotswanden. Via San Andrés, nu een badplaats, vroeger een vissersdorp met zijn smalle schaduwrijke straatjes, tevens nog bekend voor zijn visrestaurantjes reden we richting Igueste de San Andrés waar je van op een klif kan genieten van een schitterend vergezicht over de oceaan met links in de diepte het ‘zwarte natuurlijke strand’ en rechts ‘Playa de las Teresitas’: een 2 km lang kunstmatig aangelegd wit zandstrand afkomstig uit de Sahara afgezet met palmbomen wat een exotisch tintje geeft en zeer geliefd is bij de inwoners van Santa Cruz. Via de Barranco de las Hubertas - waar aan weerszijden geïsoleerde boerderijen liggen in de schaduw van de palmbomen en waar men terrasgewijs gewassen verbouwd – naar Taganana reden, een mooi bergdorpje waar je kan genieten van de rust en het authentieke Canarische karakter. Taganana betekent in de Guanchen taal: “Land uit de Rotsen”. De Roque de Taborno, ligt net boven het dorpje op 1024 meter. Iets verder word je overdonderd door het mooie uitzicht van de ‘Roque de las Bodegas’ met ‘La Playa de San Roque’ waar we minuten van het mooie landschap genoten, maar beneden aankomend was alles nog indrukwekkender. De oceaan was gevaarlijk wild, het strand leeg door de gevaarlijke branding. De zee beukte op de rotsen, duwde het water met een gevaarlijke kracht in de rotsholten om stuivend terug naar buiten te vliegen met een immense donderende kracht. Een gangpad op de rots nodigde ons uit, maakte alles nog spannender en menigeen werd nat als je niet oppaste. Via verschillende ‘Miradors’ reden we verder richting La Laguna hopende op een benzinestation, want de tank helde naar rood en op ons ganse parkoer was er van tanken geen sprake. Walter zou duwen als het bergaf was en Roger kreeg de helling toebedeeld: een eerlijke verdeling??? Gelukkig was het niet nodig. Via het ‘Las Mercedes plateau’ zagen we La Laguna en Santa Cruz in de verte en dook het eerste benzinestation op en werd ons autootje van het nodige voorzien en kon onze dag niet meer stuk. -Het woekerende groen in deze landstreek verzacht de harde indruk een beetje, maar je kunt duidelijk zien dat deze regio een van de oudste van het eiland is als je het geologisch bekijkt. Toch is van de eens vloeiende lavastromen door de tijd heen niets meer te zien Alleen het basaltgesteente werd achtergelaten, de rest hebben wind en regen in loop van de tijd uitgehold en planten en bloemen duwen zich een weg door de rotsen.Ongeveer 2.000 mensen wonen nog in het Anagagebergte. Velen kozen om te leven in de steden, omdat hier veel meer te verdienen valt. Degenen die nog leven in dit surrealistische landschap verdienen hun brood op een aantal zeer kleine, terrasvormige velden. Hier en daar zie je enkele koeien en geiten. Niet allen willen hun bescheiden bezittingen opgeven.De UNESCO heeft deze mooie landstreek in februari 2009 tot het eerste biosfeerreservaat van Tenerife uitgeroepen, om het behoud te verzekeren en te bewaren voor de toekomst
In de verte het stadje San Andrés
San Andrés vooraan en achter de rots Santa Cruz met in de verte 'El Teide' met nog altijd sneeuw op de top.
Walter en Roger genieten van het uitzicht over het witte artificiële witte strand Teresitas waar de Santa Cruzers dol op zijn.
Regelmatig wordt er zand vanuit de Sahara met schepen aangevoerd, want ondanks de aangelegde dam neemt de zee het witte zand langzaam terug.
Wanneer je goed kijkt zie je hier links onder het zwarte natuurlijke strand.
San Andrés vooraan en achter de rots Santa Cruz met in de verte 'El Teide' met nog altijd sneeuw op de top.
Walter en Roger genieten van het uitzicht over het witte artificiële witte strand Teresitas waar de Santa Cruzers dol op zijn.
Regelmatig wordt er zand vanuit de Sahara met schepen aangevoerd, want ondanks de aangelegde dam neemt de zee het witte zand langzaam terug.
Wanneer je goed kijkt zie je hier links onder het zwarte natuurlijke strand.
Walter en Roger genieten van de stilte en het uitzicht en dromen van ......?
Abonneren op:
Posts (Atom)