Dag 119: vrijdag 22 juli 2011: van Las Palmas Gran Canaria naar San Miguel Tenerife.

Om 5u45 wekte GSM (wondermiddel) en het alarm van de GPS ons en om 6 uur gooiden we de trossen los. Gerrit was toch wakker en kwam ons uitzwaaien. Dat gaf een warm gevoel ondanks de bewolkte nattige nacht. We gaan ze missen, want wie wenst ons ’s morgens nu een goede dag?
Het was druk in de haven. De pilotes vergezelde in- en uitkomende grote boten waar wij tussendoor moesten manoeuvreren. Nochtans zagen we alleen bewegende navigatie lichten.
De eerste 20 mijlen voorspelden geen al te beste vaart, maar we moesten er doorheen. Wind op kop, golven van 3 tot 4 m lieten de Antidote duiken en klimmen, duiken en klimmen. De knopen die we wonnen aan duiken werden ons dubbel en dik aangerekend bij het klimmen. Gelukkig was het nog donker zodat we het gevaarte niet zagen aankomen en ons konden aanpassen. De bovenste uiterste hoek van Gran Canaria passerend werd het stilaan licht en vaarden we nog steeds op motor iets comfortabeler, doch nog steeds wind en golven half op kop. Het duiken en klimmen kwam onder controle, de witte koppen werden zichtbaar. De A.P. werd niet ingezet om de golven zo gericht mogelijk te vangen.
Rond 9 uur konden we zeilen met 2 reven in het groot zeil en ¾ genua. De westelijke hoek van Gran Canaria was bereikt en de zee lag voor ons open richting San Miguel Tenerife. Vaarwel Gran Canaria.
Om 11u30 zeilden we 120° over BB, half achterlijke wind, met bijbehorende rollende golven met mooie witte koppen die de boot oplichtte en weer neerzette, weg- en terug duwde, overspoelde zodat kapitein en bemanning droge kleding vereiste. Maar de zee was mooi en de zon maakte het geheel nog mooier, de zon die we de laatste weken zo gemist hadden was eindelijk terug op post en met een gemiddelde snelheid van 6 knopen, een wind variërend van 15 tot 30 knopen met wisselende golven van 3 tot 4m, van 1 tot 2m. zeilden we 50 mijl dezelfde koers. Ongeveer 10 mijl voor de haven zeilden we nog alleen met de genua volledig uitgerold voorbij de bekende rode berg aan El Medano en de luchthaven de haven van San Miguel binnen onder luid getoeter van Walter die ons op zijn terras stond op te wachten: wat een ontvangst!!!
Ik geef het niet graag toe, maar geloof het of niet, zeeziekte lag op de loer. Voor alle zekerheid slikte ik een pilletje, nam het stuurwiel en knabbelde droog brood. De kapitein zorgde voor de bevoorrading want ik durfde niet meer naar binnen. Het werd beter. 8 Uren van de 12 heb ik de A.P. vervangen om zeeziekte te overwinnen en het gaf me een krachtig gevoel te weten dat ik de baas bleef over boot en zee, maar na het avondeten was alleen wat horizontaal was welkom.