Dag 74 & dag75: zondag 5 juni & maandag 6 juni 2011: Santa Cruz: Tenerife – Rubicon: Lanzarote.
Na gisteren het weerbericht grondig bestudeerd te hebben zal de overtocht nu verlopen, want anders liggen we minstens nog een week vast. Er was absoluut geen stabiliteit wat het zeilweer betreft. Alle formaliteiten werden gisteren reeds vervuld zodat we vanmorgen om 9 uur de trossen konden losgooien en het zeegat kozen. Een 131 mijl stond ons te wachten.4 Zwitsers met een charterboot vertrokken ook maar naar Radazul, maar het leken wel doofstommen. Er kwam geen woord uit en ze liepen ons voorbij met het hoofd naar de grond gericht. De Fransman achter ons zag ons vertrekken doch had een lamme arm. We werden niet uitgezwaaid zoals normaal… Zeilers!!! zo op zichzelf gericht zijn we nog niet dikwijls tegen gekomen. Voor we de haven verlieten stak de skipper nog 1 reef in het groot zeil want op de Atlantic kan het serieus waaien en zeker in de acceleratiezones. Met een 14 knopen wind NO motorzeilden we langs het Anagagebergte 2 tankers en de overzet van Fred Olsen passerende.Rond 11 uur een 10 mijl verder het Anagagebergte achter ons latend gunden we alle rust aan de motor en zeilden we grootzeil en genua uitgerold met een snelheid tussen de 5 en de 7 knopen: niet slecht. De acceleratiezone kondigde zich aan, de schaapjes verschenen, de Antidote legde zich stuurboord, golven en wind zaten gelukkig in dezelfde richting: NNO. We zeilden aan de wind, dan eens halve wind. De Antidote werd zijwaarts opgehoffen en dan weer ploffend neergelaten in de golven. Een koers die iedere rugspier laat voelen en mijn ruggengraat als schokdemper gebruikte: een vermoeiende trip met inbreuk op mijn lichaam. Dat hoort nu eenmaal bij het zeilen. De acceleratiezone was voorbij, doch de oceaan bleef wilde golven toveren met een oplopende windkracht tot 22 knopen. De Antidote helde een iets te veel over stuurboord en de Genua werd tot de helft ingerold, wat ons een aangenamere zeiltocht gaf. De traffic lane, 12mijl breed, zeilden we haaks over, slechts 1 tanker in de verte passerend. Om 14 uur maakte de kapitein een broodmaaltijd klaar, want van warm eten was geen sprake. De geruste ziel legde zich nadien horizontaal en deed zijn hazenslaap. Afwisselend rustte ik ook wat om mijn rug wat te ontzien want de zee bleef ruw op ons inbeuken. De kapitein bleef wakker terwijl ik me rond 11 uur in de kajuit wat te rusten legde na weer een broodmaaltijd met coca of water. Een tas koffie zou hem gesmaakt hebben, maar dat was te gevaarlijk. Hij trotseerde de nacht tot 5 uur ’s morgens, kruiste volgende traffic lane 4 tankers, maar meer was er niet te bespeuren. Eindelijk nam ik de wacht over, zag in de verte de lichtjes van Lanzarote en Fuerteventura opduiken, de wind was in kracht afgenomen tot een 12 knopen en de zee rustiger geworden. Rond 6 uur werd het stilaan licht en zag ik al goed het onderscheid tussen lucht en water. Het zeilen was rustiger geworden. Een 5 mijl voor de haven werd de kapitein wakker en om 8 uur vaarden we na exact 131,9 mijl de haven van Rubicón binnen waar een vriendelijke “marinero” ons stond op te wachten. We haalden een gemiddelde van 5,7 kn snelheid en zeilden de ganse trip van Santa Cruz naar Rubicón met onze trouwe automatische piloot. Als ontbijt aten we weer brood, maar met een lekkere warme koffie. We kregen dezelfde plaats als vorig jaar toegewezen, de kapitein spoot al het zout van de Antidote en na een warm middagmaal werden we geveld door de vaakman. Na een avondwandeling door de haven met al zijn restaurantjes en winkels werden we rond 11 uur terug geveld.